How I learn English.

gistfile1.txt

ภาษาเป็นเรื่องของ "ทักษะ" ครับ
และทักษะมันเป็นเรื่องที่ฝึกกันได้ :)
อารมณ์เดียวกับฝึกเขียนโปรแกรมนั่นแหละ
ทีนี้คำถามคือ แล้วจะฝึกอย่างไร?

พี่ขอแชร์ประสบการณ์การฝึกภาษาของพี่ให้ฟังนะครับ (จริงๆ อ่าน)
เมื่อก่อนความสามารถเรื่องภาษาอังกฤษของผมก็เหมือนคนไทยทั่วๆ ไป ที่เรียนภาษาอังกฤษกันตั้งหลายปี แต่พูดสื่อสารกับชาวต่างชาติไม่ได้ (แต่สื่อสารด้วยวิธีอ่าน/เขียนพอได้)
จุดเปลี่ยนของผมเริ่มต้นเมื่อประมาณ 3-4 ปีที่แล้ว ตอนไปงานบาร์แคมป์กรุงเทพ ครั้งที่ 2
ได้เจอผู้คนเยอะแยะมากมาย รวมถึงฝรั่งที่กระตือรือร้นพร้อมจะแชร์เทคนิคการเขียนโปรแกรม เทคนิคการทำธุรกิจให้ฟัง 
ตอนนั้นก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่ดีตรงที่ว่าในงานมีคนไทยที่เก่งภาษาเป็นคนช่วยแปลให้
หลังจากงานนั้นมา ผมก็เริ่มติดต่อกันมาเรื่อยๆ พอได้พูดคุยกันมากขึ้น ก็เห็นโอกาสว่า ความสามารถการเขียนโปรแกรมของคนไทยเราไม่ได้ด้อยไปกว่าชาวต่างชาติเลย เสียเปรียบกันที่เรื่องภาษาในการสื่อสารนี่แหละ
เลยตั้งปนิธานไว้ว่า "เราต้องเก่งภาษาอังกฤษให้ได้"

จังหวะดีมากที่ปีนั้นได้งานกับบริษัทของชาวต่างชาติที่เชียงใหม่ นับเป็นขั้นที่สองของการเปลี่ยนแปลง
สามเดือนแรกที่เชียงใหม่ เป็นอะไรที่กดดันสุดๆ ในที่ทำงานสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษกันหมดเลย
อันที่จริงก็มีคนไทยอยู่ด้วยนะ แต่ก็เก่งภาษาอังกฤษในระดับที่เขียนบทความได้กันทั้งนั้น (จบจากซานฟรานซิสโกคนนึง อีกคนก็จบจากเอแบ็ค ส่วนผู้ช่วยผู้จัดการก็โตที่แคนาดา)
ไหนๆ ก็มาอยู่ใกล้คนเก่งแล้ว ก็ถามมันนั่นแหละว่าทำไมถึงเก่ง
น้องเขาก็ใจดีบอกให้ว่า ต้องหาเรื่องใช้บ่อยๆ ฟังบ่อยๆ พูดบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนสภาพแวดล้อมตัวเองทั้งหมด
คิดเล่นๆ ว่าไม่ได้อยู่เมืองไทย 
เลิกอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาไทย (อันนี้ไม่ยาก เพราะโดนบังคับให้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมแทน เลยไม่มีเวลาอ่านหนังสือพิมพ์เล่มโปรด)
เลิกดูทีวีภาษาไทยโดยเด็ดขาด กลับห้องก็เปิด CNN, BBC, Aljazeera ทิ้งไว้ (แรกๆ ก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่ฟังให้สำเนียงมันเข้าหูไว้)
หยุดเสาร์อาทิตย์หาหนังมาดู ดูหลายๆ รอบ
รอบแรกเสียงไทย แต่ซับไตเติ้ลภาษาอังกฤษ เพื่อดูว่าเวลาคุยกันเป็นภาษาไทยแล้วในภาษาอังกฤษเขาใช้ยังไง (เช่นการทักทาย การตั้งคำถาม การเริ่มชวนคนอื่นคุย)
จากนั้นรอบสองก็เปิดเสียงอังกฤษพร้อมซับไตเติ้ลภาษาอังกฤษ เพื่อหัดฟังสำเนียง บางทีก็พูดตามไปด้วยเลย
นอกจากนี้ก็ตั้งคำถาม เริ่มจากรอบตัวในชีวิตประจำวัน เช่น ประตู/หน้าต่าง/โต๊ะ/รถกระบะ/รถเก๋ง/ข้าวราดแกง/อาหารตามสั่ง/กะเพราหมูสับหมูชิ้นเรียกว่าอะไร จะเปิดไฟปิดต้องพูดว่ายังไง หิวข้าวหิวน้ำต้องพูดว่ายังไง
อร่อยไม่อร่อย ชอบหรือไม่ชอบจะพูดว่ายังไง คือเตรียมไว้ในหัวก่อนเลยเพราะไปที่ทำงานแล้วต้องได้ใช้แน่ๆ

ผมทำแบบนี้อยู่สามเดือนก็ทำให้มีการพัฒนาในทางที่ดีขึ้น 
ยังจำความรู้สึกได้อยู่เลย ในเช้าวันที่ฟังข่าว CNN แล้วเข้าใจว่ามันพูดอะไร ดีใจจนน้ำตาไหลเลยล่ะ ตะโกนดังๆ ในใจว่า "กูฟังรู้เรื่องแล้วโว้ย"

จากนั้นก็เริ่มสนุกกับการใช้ภาษาอังกฤษ เหมือนได้ไปอยู่ในโลกใบใหม่ เริ่มถามว่าเขา (เพื่อน+เจ้านาย) ดูซีรีย์เรื่องอะไรแล้วก็ไปหาเรื่องนั้นมาดู 
ดูจบแล้ววันถัดมาหรืออาทิตย์ถัดมาก็มีเรื่องชวนมันคุย เป็นต้นว่าดูแล้วนะ สนุกยังไง ชอบตอนไหน
จะบอกว่า ช่วงนั้นติดซีรีย์ฝรั่งงอมแงมเลย พวก 24, Heros, Sex and the city อะไรงี้ โดยเฉพาะเรื่อง Sex and the city นะ บทสนทนามันดีมาก (ฉากผู้หญิงจับกลุ่มนินทา เอ้ย! คุยเรื่องผู้ชายนั่นแหละ)

ที่เล่ามาทั้งหมดทั้งมวล ประเด็นมันมีอยู่ว่า

- หาเรื่องใช้มันบ่อยๆ หาโอกาสใช้มันบ่อยๆ สร้างสภาพแวดล้อมให้ตัวเองได้ใช้งานมันบ่อยๆ
- อย่ากลัวที่จะผิด เพราะผิดมันก็แค่ผิด รู้ว่าผิดแล้วก็แก้ให้มันถูกก็จบแล้ว อย่าอายและอย่าไปแคร์คนที่หาว่าเรากระแดะ ถ้าโชคร้ายเจอคนแบบนี้จริงๆ ก็บอกมันไปเลยว่า "เรื่องของกู"
- ฝึกทักษะการฟังกับการพูดก่อนที่จะไปอ่านหรือเขียน
- การฝึกพูดช่วยให้ทักษะการฟังดีขึ้น ดูในหนังหรือทีวีแล้วพูดตามเลย เทคนิคอีกอย่างนึงคือให้สังเกตด้วยว่าเวลาเขาพูดเขาขยับปากยังไง 
- หัดตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าถ้าเจอแบบนี้จะพูดยังไง เริมยังไงจบยังไง

ฝึกภาษาก็เหมือนหัดขี่จักรยาน พอได้แล้วมันติดตัวไปเลย แต่ต้องไม่ทิ้งนะ ถ้าไม่ได้ใช้นานๆ เข้าก็อาจจะลืมได้
ทุกวันนี้ดีหน่อยที่ผมมีโอกาสได้ใช้มันตลอด เลยทำให้ไม่ลืม และทุกวันนี้ก็ใช่ว่าจะเปี๊ยะนะ ยังมีพูดผิดพูดถูกเหมือนเดิม หลายครั้งที่พูดไปแล้วก็กลับมาคิดใหม่ว่า เมื่อกี๊เราน่าจะใช้อีกแบบนะ (รู้ว่าผิดก็แก้ให้มันถูก)

มันก็เท่านี้แหละเรื่องภาษา