помогите перевести текст с латыни
Book: Всё наследие
Участник:Vladis13/lubker ancrome5
Quae, cum postea supervenisset nec admitteretur ad epulas, ad janua misit in medium malum, dixit, ut, quae esset formosissima, attolleret. Juno, Venus, Minerva formam sibi vindicare coeperunt. Inter quas magna Discordia orta, Juppiter imperat Mercurio, ut deducat eas in Idam montem ad Paridem eumquae jubeat judicare. Cui Juno, si secundum se judicasset, pollicita est in omni Asia eum regnaturum et divitis praeter ceteros praestaturum esse; Minerva, si inde victrix discederet, formosissimum inter mortals futurum et omnis artificii peritum; Venus autem Helenam, Tyndarei filiam, formosissimam omnium mulierum, se in conjugium daturam esse promisit. Paris donum posterius prioribus anteposuit Veneremque pulcherimam esse judicavit. Ob id Juno et Minerva Trojanis Fuerunt infestae. Paris Veneris impulse Helenam a Lacedaemone ab hospite Menelao Trojam abduxit eamque in conjugio habuit. In portu Aulide tempestate diu retenta. Cum Agamemno vates convocavisset, ut causam calamitatis cognosceret, Calchas sacerdos haec verba dixit: Ergo, nisi filia tua caesa ad aram erit, gratiam deae non recuperabis. Aufer igitur deae iram atque immola Iphigeniam Tuam! Tamen Ulixes eum commovit, ut sibi eam rem committeret. Itaque is missus est, ut filiam Agamemnonis in castra adduceret. Ulixes Clytaemnestram, Agamemnonis conjugem, dolo permovit, ut filiam ejus in castra Graecorum mitteret. Ibi Agamemno jam paratus era team immolare. Tum vero Diana cervam pro ea in aram supposuit Iphigeniamque per nubes in terram Tauricam abstulit ibiquae sacerdotem temple sui fecit. Per multos dies, ab Alcinoo benigne acceptus, de suis peregrinationibus narravit, quas et quantas terras et insulas, quae portenta ac monstra, quales pulchras nymphas et veneficas speculatus esset, quam saepe vel fumum Ithacae, patriae suae, videre cuperet, dixit. Et cum Nausicaa, tenera et Formosa filia Alcinoi, pro virtute, audacia et multis malis Ulixem amavisset, is tamen in patriam redire studebat, cum uxorem amabilem et filium Telemachum desideraret. Ob quae multis precibus persuasit regi, ut se quam primum in patriam cum nave remitteret. Alcinoi auxilio nave exstructa, Ulixes ad Ithacam pervenit. Ibi cognovits Penelopam, uxorem suam, de cujus pudicitia fama praeclara esset, a multis viris nobilibus, diversis ex locis, in matrimonium postulari et opes suas rapi. Cum Ulixes clam domum penetravisset, Telemachi auxilio procos, multo vino atque epulis repletos, interfecit. Deinde Ulixem advenisse popularibus cognitum est, a quibus benigne et cum fafore acceptus, quae domi gesta essent, cognovits et servos suos merito donis aut suppliciis affecit. Ita Ulixes post viginti annos domum revertit. Sed cum navem hominum Corinthorum conscendisset, hi, ut opibus citharistae potirentur, ipsum de medio tollere constituerunt. Quod cum Ario cognovisset, nautas oravit, ut vitae suae parcerent. Hi se ei temperaturos esse negaverunt eumque in mare se praecipitare jusserunt. Tum ille oravit, ut antea ad citharam canere sibi liceret. Quod cum ei permisissent, in puppi constitit altaque voce cecinit. Eo cantante, delphini, sonorum dulcitudine ducti, annataverunt. Itaque, cum in mare desiluisset, a delphino ad Taenarum promunturum vectus est. Inde Corinthum contendit et, quid sibi accidisset, Periandro tyranno narravit. Paulo post nautae quoque advenerunt. Interrogati, num quid de Arione cognovissent, eum salvum in Italia esse dixerunt. Tum vero ille subito advenit et eos refellit, ac statim hi pro scelere poenas pependerunt. Hoc oraculum non solum Athenienses, sed hostes cognoverunt. Itaque dux Lacaedemobiorum imperavit, ut omnes Regis vitae parcerent. Codrus autem, cum id cognovisset, servili veste indutus, ne agnosceretur, in castra hostium venit. Lacedaemonii autem, cum regem Atheniensium mortuum esse cognovissent, sine proelio discesserunt. Ita Athenae virtute Regis, qui pro patria vitam profundere non dubitaverat, servatae sunt. Aesopus autem voluit tantam istius nequitiam sine mora puniri. Itaque unum assem viro dedit et: Suadeo tibi, ut in illum divitem, in foro cum servis ambulantem, lapides tuos conjicias. Vir stultissimus non intellexit Aesopum fraudem adhibuisse. Itaque id fecit, quod ab Aesopo ei suasum erat. Pecuniam vero a divite non sumpsit, nam ille servis imperavit, ut vir, vehementer verberatus, in vincula conjiceretur. Qui, ut tyranno blandirentur, versus, cum mali essent, laudabant. Aliquando autem Philoxenus quidam, ad cenam vocatus, ceteris carmina Dionysii admirantibus, ausus est ea mala esse dicere. Hac libertate iratus, tyrannus eum in carcerem duci jussit. Postridie tamen virum, ut constantiam ejus experirentur, rursus ad cenam vocavit. Inter cenam, ut solebat, carmina sua recitavit. Cum postea sententiam Philoxeni de versibus exquireret, ille tacitus digressus est. Magistrum filio Philippus attribuit Aristotelem, quo melior nemo illis temporibus ad Alexandrum educandum eligi potest, cum Aristoteles omnes hominess aetatis suae scientia rerum naturalium atque humanarum longe superaret. Itaque non modo corpus Regis filii varie exercebatur, sed etiam ingenium ejus philosophus poetisque diligenter legendis confirmabatur. Magistri sui memoriam Alexander gratus retinuit et saepe dicere solitus est: Omnium poetarum Homerum et Pindarum maxime Alexander diligebat, quorum carmina studiose legebat. Itaque, cum post patris mortem Thebas expugnavisset domosque omnes comburi jussisset, Pindari soli domui pepercit. Cum, exercitu Hellespontum traducto, ad tumulum Achillis pie accessisset: Quo audito, Alexander exclamavisse dicitur: Erat inter eos Diogenes, qui tanta cognitionis cupiditate incensus erat, ut etiam postea ad eum saepe veniret. Tum Antisthenes, monstrans ei baculum, quod manu solebat portare: Non tamen recessit Diogenes, sed: Tum vero Antisthenes, tanta perseverantia victus, ad disciplinam suam Diogenem admisit et maxime eum amavit. E quibus unus, cui nomen eret Damon, se interfecturum esse tyrannum juravit. Sed a custodibus deprehensus est armatus. Ad regem perductus, liberrime confessus est se tyrannum voluisse interficere. Dionysius jussit eum cruci affigi. Tum Damon ab eo tridui moram petivit, ut sororem collocaret. Ad haec tyrannus respondit Phintiam, nisi ad diem constitutam Damon redisset, supplicio affectum iri. Deinde Damonem abire passus est. Qui, collocate sorore, cum jam reverteretur, repente tanta tempestas orta est, ut tardaretur. Itaque, cum hora sexta tertii jam diei esset nec redisset Damon, Dionysius Phintiam ad mortem duci jussit. Sed Phintias respondit diem nondum praeterisse. Itaque tyrannus Paulo moratus est. Jam carnifex de eo supplicium erat sumpturus, cum subito Damon advenit et, conspecto carnifice, procul exclamavit: Admiratus eorum fidem, rogavit, ut se ad amicitiam tertium adscriberent, sed illi virum crudelem repudiaverunt. Itaque, cum beatissimus vederetur, tamen simper metuit, ne ab aliquot ex civibus aut etiam servis suis occideretur. Cum aliquando quidam ex Dionysii assentatoribus, Damocles nomine, commemoraret in sermone copias ejus, opes, rerum abundantiam negaretque unquam beatiorem quemquam fuisse, interrogavit eum Dionysius, num vitam talem degustare et fortunam tyranni experiri vellet. Cum ille se cupere dixisset, collocari jussit hominem in aureo lecto mensamque ornavit argento auroque caelato, eximia forma pueros delectos jussit ei diligenter ministrare. Aderant coronae, incendebantur odores, mensae magnificis epulis exstruebantur. Fortunatus sibi Damocles videbatur. In hoc autem medio apparatu e lacunari fulgentem gladium, tenui filo aptum, demitti tyrannus jussit, ut impenderet illius beati cervicibus. Itaque nec pulchros illos ministratores aspiciebat, nec plenum artis argentums, nec manum porrigebat in mensam. Denique exoravit tyrannum, ut abire liceret, quod jam beatus nollet esse. Ita satis videtur declarasse Dionysius nihil esse ei beatum, cui simper aliqui terror impendeat. Rex saepe dixit plures urbes Cineae eloquentia, quam armorum vi captas esse. Cineas tamen non putabat regis consilia simper esse probanda. Cum Pyrrhus totam Italiam occupare velle diceret, Cineas regem rogavit, quid aliud, Romanis superatis, hic suscepturus esset. Laborando effecit, ut ille ager, antea aridus, brevi tempore fecundissimus fieret. Finitimi vero, operae suae parum studendo, multo minorem fructum ex agris suis capiebant. Qui, cum Cresini fortunis inviderent, eum de veneficiis accusaverunt atque judicibus damnandi causa tradiderunt. Cresinus autem, cum in judicium vocatus esset, validos boves et impigros servos et diligentes liberos suos secum duxit. Quo facto, ad judices se vertit et: Opes meas auxi laborando et curando, ne quis laborem neglegeret. Ita nulla re necessaria in villa mea caremus. Aspera disciplina, cupiditas in omnibus rebus bene faciendi sunt veneficia mea". Quibus verbis auditis, Cresinus omnium sententiis jure absolutus est. Cum tandem e montibus descendentes vallem conspexissemus, putavimos nos omnes labores atque omnia pericula jam effugisse. Brevi tamen apparuit nos erravisse. Nam cum cantantes et nihil timentes oppido, quod socii nostril incolebant, appropinquaremus, subito fumos incendiorum conspeximus. Ubi autem eo pervenimus, cognovimus oppidum a Germanis direptum et incensum esse. Tum legatus, dux noster, dixit: Quamquam Germanorum multitude esse dicitur, tamen properemus, ne meritam poenam effugiant. Nunc ordinem agminis nostril mutare debemus, quoniam hosti appropinquamus. Cum milites sarcinis impediantur, sarcinas in carris collocemus, ut milites non jam impediti, sed expediti sint. Impedimenta in medio collocate. Duae cohorts totum agmen claudent et impeditis praesidio erunt. Equites cum funditoribus sagittariisque certo intervallo praemittemus. Centuriones suos ordines inspiciant; exploratores me certiorem faciant, si hostes apparebunt. Itaque, ferro sub veste abdito, in castra Porsennae venit. Cum eo tempore ibi stipendium militibus daretur, scriba cum rege pari fere ornatu sedebat. Mucius, ignorans, uter rex esset, scribam pro rege occidit. Ab hostibus captus, cum videret mortem se vitare non posse, manum suam dextram in foculum incensum injecit eamque aequo animo torrebat, veluti manum puniens, quae scribam occiderat. Rex, patientiam Mucii admiratus, eum ab igne amovit domumque impunitum dimitti jussit. Tum Mucius, quasi beneficium reddens: Trecenti juvenes contra te conjuravimus. Quo audito, Porsenna perterritus legatos Romam misit, qui pacem peterent. Pace facta obsidibusque datis, Porsenna ab urbe exercitum reduxit. Mucius autem magnis praemiis a civibus suis danatus est, et Scaevolae cognomen ei a populo datum est. Promissum, patri datum, ab Hannibale usque ad mortem fideliter servatum esse quis ignorat? Nam ex quo die dux est declaratus, ita se gessit, ut Italia ei provincial decreta bellumque Romanum mandatum esset. Bellum Carthaginiensibus indictum iri jam tum praesensisse videtur, eum legatos, a Romanis missos, ne audivit quidem quoniam cum Romanis bello contendere cupiebat. Itaque Hannibal, advocate contione, varie versabat animos militum castigando adhortandoque. Mirari se, quinam repens terror eorum pectoria, simper impavida, invasisset. Per tot annos vincentes eos stipendia facere, neque ante Hispania excessisse, quam omnes gentes et terrae Carthaginiensium essent. Indignatos deinde, quod populus Romanus, omnes, quicumque Saguntum obsedissent, sibi dederentur, postularet, Hiberum trajecisse ad delendum nomen Romanum liberandumque orbem terrarum. Tum nemini id visum esse longum, cum ab occasu solis ad ortum iter tenderent. Nunc, cum multo majorem partem itineris emensam cernerent Alpesque in conspectu haberent, quarum alterium latus Italiae esset, eos in ipsis portis hostium subsistere. Fingerent Alpes altiores esse Pyrenaei jugis; nullas profecto terras caelum contingere. Alpes habitari, coli, gignere atque alere animalia. Pervias paucis esse, pervias ergo exercitibus esse. Itaque aut cederent virtute genti per eos dies totiens victae, aut sperarent itineris finem in campo, qui Tiberi ac moenibus Romanis interesset. Cum manus conseruisset et Poenos in magnum periculum sdduxisset, Hannibal milites se recipere jussit. In castra reversus, Hannibal dixisse traditur eam nubem, quae in jugis montium sedere solita esset, cum procella imbrem dedisse. Domitium praetorem in Sicilia, cum aper ingens ad eum allatus esset, admiratum requississe, quis eum percussisset. Cum audisset pastorem cujusdam fuisse, eum vocari ad se jussisse; illum cupide ad praetorem quasi ad laudem atque ad praemium accucurrisse. Quaesisse Domitium, qui tantam bestiam percussisset; illum respondisse venabulo; statim deinde jussu praetoris in crucem esse sublatum. Ibi circiter septuaginta gladiatoribus persuasit, ut pro sua libertate potius, quam spectuatoribus voluptatis afferendae causa dimicarent. Repulsis custodibus effractoque ludo, Spartaco duce, effugerunt servi et Vesuvium montem conscenderunt. Multis fugitivis, etiam ingenuis in societatem receptis, Spartacus dicitur sexaginta fere milia armatorum coegisse, ita ut etiam arma et omnes apparatus militares fabricarentur. Romani neglegenter minimeque prospere contra eos pugnabant, cum primo motum servorum latrocinium existimarent. Postquam Spartacus duorum consulum legions superavit et victor celebratus est, Romani hunc motum non minus periculosum esse intellexerunt, quam bellum cum Hannibale. Tres annos Spartacus tota Italia copias victoriosas duxit, sed socii ejus dubitare coeperunt, utrum sub alpes copias ducturi essent, ut inde in patriam, olim relictam, reverterentur, an in Siciliam ituri essent, ubi maxima vis servorum esset, quibuscum se conjungere possent. Qua de causa Discordia orta, Crixus, praefectus minor, cum multis aliis se a Spartaco sejunxerat, sed mox exercitus ejus fusus ipseque occisus est. Spartacus ad Alpes gladiators suos duxit, deinde volebat in Siciliam ire, sed ita accidit, ut copiae ejus in paeninsula, proxima Siciliae, a Marco Crasso includerentur. Hic a mari ad mare milites suos fossam perfordere jussit, qui Spartacum caperent; ille tamen nocte parvam partem fassae offundi imperavit et ita commilitones abduxit. Anno septuagesimo primo in Apulia proelium ultimum factum est. Cum Spartacus, plurimus hostibus occisis gravibusque vulneribus acceptis, cecideret, milia servorum in cruces sublata sint, tamen Spartaci gloria, nomen atque memoria ejus etiam nunc post bimilennium vivunt. Aliquando Clodium ad cenam invitari jussit. Hora cenae instabat, cum ceteri convivae, excepto Clodio, adissent. Piso servum, qui solebat convivas vocare, emisit, ut videret, num veniret. Aliquando in senatu res major consultata neque finite est. Itaque patres censuerent rem in posterum diem esse differendam, sed omnibus de ea re tacendum. Mater Papirii pueri, qui cum patre suo in curia fueret, cupida erat audiendi, quid senatus decrevisset. Mulier fuit audiendi cupidior et quaerit instantius. Cum non desisteret inquirere, puer jocandi causa: Mulier autem, cum stulta esset, per jocum dictum serium habuit. Postero die perterrita ad curiam venit oratum, u tuna potius duobus nuberet, quam uni duae. Senatores, cum causam orandi non intellexissent, valde mirati sunt, sed, re a Papirio explicate, longe ridebant ac fidem ingeniumque pueri laudaverunt. Mos autem filios in senatum ducendi tum est sublatus. Uni Papirio puero permissum est, ut postero tempore senatui interesset. Octavianus miratus avem magno pretio emit. Tum socius opificii affirmavit virum illum habere et alium corvum et rogavit, ut Caesar eam avem quoque afferri juberet. Octavianus, nihil exasperatus, jussit corvorum magistrum pecuniam acceptam cum socio dividere. Alias aves, sibi gratulantes, quoque emi jussit. Quibus exemplis incitatus, homo quidam pauper corvum emit, ut eum eandem salutationem loqui doceret. Cum avis non responderet, pauper ille dicere solebat: Tum corvus alia verba, quae saepius audiveret, dixit: Druides a bello abesse consuerunt neque tribute una cum reliquis pendunt, militiae vacationem omniumque rerum habent immunitatem. Tantis excitati praemiis et sua sponte multi in disciplinam convenient et a parentibus propinquisque mittuntur. Magnum ibi nemerum versuum ediscere dicuntur. Itaque annos nonnulli vicenos in disciplina permanent. Neque fas esse existimant ea litteris mandare, cum in reliquis fere rebus, publicis privatisque rationibus, Graecis litteris utantur. Id mihi duabus de causis instituisse videntur, quod neque in vulgum disciplinam efferri velint neque eos, qui discunt, litteris confisos minus memoriae studere; quod fere plerisque accident, ut praesidio litterarum diligentiam in perdiscendo ac memoriam remittent. Imprimis hoc volunt persuadere non interire animas, se dab aliis post mortem transpire ad alios, atque hoc maxime ad virtutem excitari punant, metu mortis neglecto. Multa praeterea de sideribus atque eorum motu, de mundi ac terrarium magnitudine, de rerum natura, de deorum immortalium vi ac potestate disputant et juventuti tradunt.
История героев меча и магии 5
Первая городская поликлиника расписание врачей
Польские фамилии склоняются
Узловой зоб операция последствия
Стихи для прабабушки на юбилей
Ооо мфо займ