over_superkunst_ericschrijver.txt

Volgens deze regels spreken. Te veel woorden, of juist te weinig; abrupte overgangen; letterlijke interpretatie en het verkeerd inschatten van nuances; metaforen die alleen voor de spreker betekenis hebben; onbegrip; overmatig pedant, formeel of eigenaardig taalgebruik—en eigenaardigheden in volume, toonhoogte, intonatie, zinsmelodie en ritme.

Hij heeft een nobelprijs gewonnen omdat hij zo mooi kan schrijven, hij staat op het strand en hij komt niet uit zijn woorden, want hij probeert het uit te leggen. De stilte en de hapering.

Deze taal is vergelijking en associatie. Deze regel is de paradox (waar iets altijd iets anders is).

Volgens deze regels: gisteren zei ik dat ik Hermes was, de boodschapper van de goden. Dat zou ik nu ook kunnen zeggen. Kijk maar. Ik heb een veer aan mijn schoen. Ook kan ik aankomen met Ziggy of met Zarathustra.

Of ik noem me Eric. Niet de Eric met een huishouden en een vriendenkring, maar Eric in het verhaal. Hij is een personage. Hij hoort bij alles wat in het verhaal zit. Door hem te worden kan ik het hebben over wat groter is dan ik.

Het zijn deze regels waarmee we het verhaal maken. Het verhaal dat altijd door gaat. Als je de verwarming aan zet. Als je brood smeert. Er gaat iets door je hoofd. Je hoort jezelf iets zeggen, of een ander.

We brengen alles bij elkaar. Dat kan alleen met deze regels.

Dit zijn de regels van de Kunst. Ik ga het woord maar één keer zeggen, maar daar gaat het hier om.

Mijn punt dat ik wil maken: het is nuttig. Er is een groot misverstand, in stand gehouden door alle partijen, dat het niet nuttig is.

Je past deze regels toe. Het zijn de functies waarmee je het leven benadert. Het is de enige manier waarop je de dingen samen kunt brengen, want de samenhang van de dingen is niet logisch.

Op zichzelf lijken de regels wellicht een gekte, in de praktijk vormen ze een manier van begrijpen. Dus: een efficiënt toe te passen gekte.

Kunstenaar. Dat woord ga ik ook maar één keer zeggen. Ook hier heerst een misverstand, in stand gehouden door alle partijen: dat van de op zichzelf staande praktijk.

Hij of zij beheerst als geen ander de efficiënt toe te passen gekte, en de efficiënt toe te passen gekte laat zich overal toe passen. Ook op het gebied van de economie en de wetenschap.

En wat is dan het eigen gebied van de beoefenaars van de efficiënt toe te passen gekte? Het is aan hen hun eigen modellen te maken voor wie ze zijn. Binnen de bestaande modellen komen ze niet zo mooi uit de verf: economisch gezien lijkt hun strategie op kamikaze, en medisch gezien voldoen ze aan een serie afwijkingen waarvan ADHD nog de meest onschuldige is.

Wat ze kunnen zijn: Super. Super betekent in de verzamelingenleer: iets en nog iets anders.

Dus een superkapitalist beheerst het kapitalisme en nog iets anders, iets meer.

Dat iets meer, dat zijn deze regels, dat is de efficiënt toe te passen gekte. Die kennen ze. En als ze daarnaast ook de normale regels leren, dan zijn ze supernormaal. Normaal en iets meer.

Je kunt ook anti zijn. Dan ben je niet iets. Maar dan weet je nog steeds niet wat je dan wel bent. Ik vind super leuker en slimmer dan anti.

De supermanier is de enige manier om de efficiënte gekte de bestaande systemen binnen brengen en die systemen te doen veranderen. Omdat je binnen die systemen kunt opereren op een manier die niet mogelijk is voor hen die alleen de normale regels kennen.

Super lijkt mij de beste methode. Zo moeilijk kan het niet zijn om nog wat normale regels te leren. En om de andere regels, déze regels, hoeven ze zich geen zorgen te maken. Die kennen ze al.