Parenting isn’t what it used to be BY HEATHER HEYING
Opvoeden is niet wat het is geweest DOOR HEATHER HEYING
It is 2am, and the baby is screaming and crying in the other room. Alone in his crib, he is inconsolable. There have been months of nights like this. The new parents have the best intentions, but they are at their wits’ end. Yanked out of a sleep only recently obtained, the baby’s father pulls himself from bed, thaws and warms some of the mother’s milk, and offers it to his son. The baby takes it eagerly, and is satisfied — but also now very much awake. If left, he will cry.
Het is twee uur 's ochtends, en de baby huilt en schreeuwt in de andere kamer. Alleen in z'n krib, hij is ontroostbaar. Er waren reeds maanden van nachten zoals deze. De nieuwe ouders hebben de beste intenties, maar zijn ten einde raad. Ontworsteld uit de slaap die hij pas onlangs bekwam verlaat de vader het bed, ontdooit en verwarm wat moedermelk, en geeft het z'n zoon. De baby neemt het gaarne aan, is weer voldaan — maar nu ook zeer bewust en wakker. Wanneer alleen, later, zal hij gaan huilen.
And so the father rocks his son back and forth, holding him safely with one hand. Now fully awake himself, he pulls out his phone, and falls into the abyss. His complete attention is on the screen, its blue light seeming like a balm but acting like a bomb, destroying any natural tiredness. The baby, unable to find his father’s gaze, reaches for the phone. The father, jarred into consciousness, pulls up an animated show created for infants. He puts it in his child’s view. The baby looks. He laughs. The characters on the screen do not respond. The baby frowns. He has no friends here. It is a long time before he falls back asleep.
En dus schommelt de vader z'n zoon voor en achteruit, hem veilig vasthoudend met één hand. Zelf ook volledig wakker nu, pakt hij z'n telefoon, en valt in de afgrond. Z'n complete attentie is gericht op het scherm, het blauwe licht voelt als een balsem maar heeft het gevolg van een bom, alle natuurlijke vermoeidheid vernietigend. De baby, niet in staat vaders blik te vangen, reikt naar het mobiel. Papa, zich weer bewust van het kind, voert een geanimeerd show, gemaakt voor kinderen. Hij plaatst het scherm voor de ogen van het kind. De baby kijkt. Hij lacht. De karakters op het scherm reageren niet. De baby fronst. Hij heeft geen vrienden hier. Het zal een lange tijd duren voor hij weer terug in slaap valt.
For all its conveniences, the modern age has not removed the challenges of parenting: the exhaustion, the constant demands, the necessary subordination of one’s needs. In fact, in many ways it has intensified them. Parents’ lives are busier — both with necessary things, like work, and tempting distractions, like Instagram. And so to get through the night, we turn to technological solutions like breast pumps, or the expensive advice of sleep trainers. Meanwhile, we spend our days in front of screens, eating food so processed it barely resembles food anymore, and so brings less nutrition and more risk into our lives.
Met al z'n geriefelijkheden, heeft de moderne tijd ons niet verlost van de uitdagingen van opvoeden: de uitputting, de continue eisen, de noodzakelijk ondergeschiktmaking van eigen behoeften. In tegendeel, op veel manieren zijn deze geïntensiveerd. Het ouderlijk leven is drukker — zowel met noodzakelijk dingen, zoals werk, als verleidelijke afleidingen, zoals Instagram. En dus richten we ons, om maar door de nacht heen te komen, tot technologische oplossingen zoals borstpompen, of het dure advies van slaapadviseurs. Onderwijl spenderen we onze dagen voor schermen, eten voedsel zo overgeproduceerd dat het nauwelijks als voedsel meer te herkennen is, en brengen zo, minder voeding en meer risico in onze levens.
In our new book, A Hunter-Gatherer’s Guide to the 21st Century: Evolution and the Challenges of Modern Life, Bret Weinstein and I argue that humans are the ultimate generalists, with such incredible capacity to create new niches for ourselves that we have created a rate of change even we cannot keep up with. And so our brains and bodies are out of step with the 21st century. This mismatch has given rise to all sorts of conditions and diseases that would have been unknown in antiquity — from the widespread need for orthodontia to obesity. A lot of these disorders have their roots in our earliest years.
In ons nieuwe boek, Een Jager-Verzamelaar's Gids voor de 21ste Eeuw: Evolutie en de Uitdagingen van het Moderne Leven, beargumenteren Bret Weinstein en ik dat mensen de ultieme generalisten zijn, met zulk een ongelofelijke capaciteit om nieuwe toepassingen voor onszelf te creëren, dat we een snelheid van verandering in gang hebben gezet die wij zelf niet meer bij kunnen houden. En dus zijn onze hersenen en lichamen uit fase geraakt met de 21ste eeuw. Deze mismatch heeft een opmars van allerlei soorten condities en ziektes veroorzaakt die volstrekt ongekend zouden zijn geweest in de oudheid — van de breed verspreide noodzakelijkheid voor orthodontie tot corpulentie. En veel van deze stoornissen ontstaan in onze kinderjaren.
As a species, we are social and long-lived, with generational overlap and long childhoods. Some other animals are similar to us in these regards — elephants and orcas, parrots and crows — but humans seem to do everything more. We live in larger groups, with the longest post-reproductive lives, and have the longest childhoods.
We zijn sociaal en langlevend, als soort, met een grote overlap van generaties, en veel kinderjaren. Een aantal andere dieren zijn vergelijkbaar in dat verband - olifanten en orcas, papegaaien en kraaien — maar mensen lijken alles meer te doen. We leven in grotere groepen, hebben de langste post-reproductieve levens, en de de meeste jaren als kind.
If a foal can gallop within a day of its birth, why does it take a human baby months just to learn how to roll over? Childhood is not an error, or a waste of time. It is when we learn to be human. Our giant brains, and our ability and need to connect with other human beings, take years to mature. Very early, we need to be assured of our safety. Soon after, we need to be tested, stretched to our limits.
Als een veulen kan galopperen een dag na te zijn geboren, waarom doet een mensen baby er dan een paar maanden over om op z'n buik te leren rollen. Kinderjaren zijn geen fout, of overtollige tijd. Het is waneer wij mensen, leren om mens te zijn. Onze gigantische hersenen, en ons vermogens en behoeften om ons met andere mensen te verbinden, kost jaren om tot volwassenheid te verworden. Vroeg aan hebben we behoefte aan veiligheid. Snel daarna al, is het noodzaak ons te testen, ons uit te rekken tot onze limieten.
But the baby introduced earlier may rarely be taken outside, never feeling the sun on his face, or experiencing the minor discomfort of being momentarily cold. That experience can offer not just valuable evidence that discomfort can be recovered from, but also enables the reassuring embrace of his mother as she holds him close, warming him, protecting him. As the baby grows, he learns to self-soothe, to a point. But on a path that is cleared of all challenges, he will not learn what real risk is. Nor can he know the true depth of his parents’ love. They have so successfully cocooned him, including from their own selves.
Maar de eerder geïntroduceerde baby wordt wellicht zelden mee naar buiten genomen, voelt nooit de zon op z'n gezicht, of ervaart het relatieve ongemak zich tijdelijk koud te voelen. Die ervaring biedt niet alleen het waardevolle bewijs dat men zich kan herstellen van ongemak, maar het maakt ook de geruststellende omhelzing van z'n moeder mogelijk, als ze hem dicht bij vasthoudt, warmt, en beschermt. Als de baby opgroeit leert hij om het zichzelf comfortabel te maken, tot op een zeker niveau. Maar op een pad ontdaan van iedere uitdaging zal hij niet leren wat echte risico's zijn. Noch kan hij zo de werkelijke diepte van z'n ouders liefde kennen. Ze hebben hem succesvol in een cocon ondergebracht, afgesloten, ook van henzelf.
Imagine a baby from 15,000 years ago, or 150,000. Before the advent of farming, but after we were fully modern at the anatomical and physiological level. We had language and fire and tools, were cooking our food, living in community, exploring ideas around campfires. Sometime late in that time span we began to make art, to hold funerals, to have rites of passage.
Stel je een baby voor 15.000 jaar geleden, of 150.000. Voor de opkomst van de landbouw, maar nadat we ons ontwikkelde tot het anatomische en fysiologische niveau van de moderne mens, gelijk nu. We hadden taal en vuur, en gereedschappen. We kookte ons eten, leefde in gemeenschap, bespraken ideeën rond het kampvuur. Enige tijd later begonnen we kunst te maken, hielden we uitvaarten, ceremonies op belangrijke momenten in mensenlevens.
Such a baby would have been snuggled close in the embrace of family and friends, never alone, never isolated. A baby alone in that environment was at high risk; he would have been in actual contact with his mother, or another caregiver, for most of his early life. But as he grew, he would have been allowed more and more freedoms. He would have watched the older children, and played around the fire, and handled sharp tools. He would not have been completely protected from harm, but he also would not have been completely protected from exploration. When his body achieved adulthood, his mind would too: he would be anti-fragile, unlike today’s 18-year-olds.
Zo'n baby had zich dicht in de omhelzing van familie en vrienden genesteld, nooit alleen, nooit geïsoleerd. Een baby, alleen in z'n omgeving was in gevaar; hij zou in direct contact hebben gestaan met z'n moeder of een andere verzorger, gedurende het grootste gedeelte van zijn jonge leven. Maar naarmate hij ouder werd zou hij meer vrijheden verkrijgen. Hij zou oudere kinderen zien spelen, hij zou spelen met vuur, en met scherp gereedschap. Hij zou niet volledig beschermt zijn van letsel, maar ook niet volledig beschermt van de drang te willen onderzoeken. Op het moment dat zijn lichaam volwassenheid had bereikt, was zijn geest daar ook: hij zou, in tegenstelling tot de 18-jarigen van vandaag, anti-fragiel zijn.
In A Hunter-Gatherer’s Guide, we argue that though modernity has made us healthier in many ways — and expanded our minds — there are exceptions. We do not argue for a return to a simpler time — such a prescription has many problems, but it’s also impossible to fulfil. But we do argue for some caution in adopting all the modern advances, as many of them bring hidden costs, which become visible with an evolutionary lens.
In Een Jager-Verzamelaar's Gids, beargumenteren we dat ondanks dat de moderne tijd ons op vele manieren gezonder heeft gemaakt dan ooit tevoren — en onze geest heeft uitgestrekt — er uitzonderingen zijn op deze regel. We argumenteren niet om terug te gaan naar simpeler tijden — dat voorschrift kent veel nadelen, niet in de minst de onmogelijkheid om te worden ingevuld. Maar we argumenteren wel voorzichtigheid in de adoptie van alle voordelen die de moderne tijd biedt, vele hebben verborgen kosten, welke slechts waarneembaar zijn door een evolutionaire lens.
Do not expect tiny babies to sleep alone. It sends a confusing and terrifying message: nobody has your back. If you provide utter reassurance, while they are tiny, that you are there for them, then — far earlier than their coddled counterparts — they will be confident enough to explore on their own, to take and manage risks. They also sleep better — which means you will, too.
Verwacht niet dat jonge babies alleen kunnen slapen. Dat zend een verwarrend en verschrikkelijk bericht: niemand zorgt voor je. Zolang je continue garantie biedt er voor hen te zijn, zolang ze klein zijn, dan — en veel vroeger dan hun vertroetelde tegenhangers — verkrijgen ze het zelfvertrouwen om zelf op onderzoek uit te gaan, en risico's te leren nemen en in te schatten. Ze slapen ook beter — hetgeen betekend, jij ook.
Do share parenting as much as possible; early on, this may mean pumping breast milk to save for later. This tool of modernity is so freeing for many women. A mother’s milk is best for nutritional, immunological, and bonding reasons, but the pressure to provide it at all hours can be a burden; sometimes allowing a baby’s father, or another caretaker, to provide it is a gift.
Deel het ouderschap zo veel mogelijk; aan het begin, en dit kan het pompen en bewaren voor later van moedermelk betekenen. Dit gereedschap van de moderne tijd biedt zoveel vrijheden aan de moeder. Moedermelk is het best voor voedingswaarde, immunologische en bindings redenen, maar de druk om het op alle momenten te verstrekken kan groot zijn; het soms toestaan de baby's vader, of een andere verzorger, het te geven is een gift.
But here is an example of where moving away from our ancient ways may have hidden costs. What else besides nutrition is stored in that milk? There’s some evidence that breast milk contains circadian cues. If true, then milk delivered at 2 am, straight from the breast, would not only satiate the baby, but also send the signal that it is now time to sleep. Milk expressed at noon, in contrast, would send the opposite signal. When feeding the baby at night, then, it’s best to provide nighttime milk. It won’t hurt, and may very well help.
Maar hier is een voorbeeld waar het loslaten van onze oude manieren verborgen kosten hebben gehad. Wat is nog meer opgeslagen in moedermelk? Wel, er is enig bewijs van de aanwezigheid in moedermelk dat hint aan dagritmes. Indien waar, dan geeft melk rechtstreeks van de borst, rond 2 uur 's nachts, niet alleen voeding, maar ook het signaal dat het tijd is om te slapen. Melk gegeven rond het middaguur echter, geeft het tegengestelde signaal. Als de baby 's nachts melk gegeven krijgt, dan is melk afgenomen rond datzelfde tijdstip het best. Er zit geen nadeel aan dit schema, maar het kan zeer wel helpen.
Do not put screens in front of children, especially screens that have animate objects on them. As Bret and I posit in our book, babies and young children who are entertained by screens will learn to flatten their emotional range; they do not expect humanoid forms to respond to them.
Plaats geen schermen voor je kinderen, zeker geen schermen met veel geanimeerde objecten. Zoals Bret en ik in ons boek beschrijven, babies en jonge kinderen die geamuseerd worden gehouden met schermen leren om hun emotionele respons te beperken; ze verwachten niet dat menselijke vormen op hen zullen reageren.
Do eradicate all blue light from the space where you and your baby sleep. Early morning sunlight is so very blue, and those who are regularly exposed to bright outdoor light early in the day are more productive, and more fit, than those who are not. But expose yourself to blue light late at night, when our ancestors would have been gathered around a campfire — or navigating by the pale light of the moon — and find yourself struggling with sleep, and therefore with productivity, creativity, and health.
Ban al blauw licht uit de ruimtes waar je met je baby slaapt. Vroeg zonlicht is ook zeer blauw, en diëgenen die regelmatig fel zonlicht van buiten ervaren, vroeg in de dag, zijn productiever en fitter dan zij die dat niet doen. Maar stel jezelf bloot aan blauw licht laat op de avond, op momenten dat onze voorouders zich zouden hebben verzameld rond een kampvuur — of zouden hebben genavigeerd bij het bleke licht van de maan — en je vind jezelf in een worsteling met slaap, en daarmee met productiviteit, creativiteit, en gezondheid.
Do feed your children real food, tempting though it is to lean on processed meals. A healthy person has an incredible diversity of gut flora, obtained from the consumption of whole foods, with as short a supply chain as possible. An unhealthy person ingests shelf-stable products containing multi-syllabic ingredients synthesised in a lab. In house sparrows, eating a diet that is out of whack makes the birds slower to learn, quicker to anger, and generally more stressed. What are the chances that humans are completely unlike house sparrows in this regard?
Geef je kinderen echt voedsel te eten, verleidelijk als het is om voorgeproduceerde maaltijden te verstrekken. Een gezond persoon heeft een ongelooflijke diverse darmflora, verkregen van het gebruik van natuurvoeding, met een zo kort mogelijk afstand tot productie als mogelijk. Een ongezond persoon vegeteert op commercieel stabiele producten met in laboratoria gesynthetiseerde ingrediënten. Van de gewone huismus is bekend dat een ongebalanceerd diet, de vogel langzamer laat leren, sneller irriteert, en in z'n algemeenheid meer stress veroorzaakt. Wat is de kans dat mensen heel anders zijn dan huismussen in dit vergelijk.
Do move your body, and encourage your children to move theirs. We are embodied beings. Our screens may compel us to believe that we are mere brains in jars that can manage to type sarcasm and anger and emojis — but we are in fact more, and far better, than that. And it is during our long, lovely childhoods that we find out how connected and creative we can be.
Beweeg je lichaam, en moedig je kinderen aan om hun lichamen ook te bewegen. We zijn belichaamde wezens. Onze schermen kunnen ons proberen te overtuigen dat we hersenen zijn in glazen potten die slechts in staat zijn een specifiek soort sarcasme over te brengen, en emojis - maar we zijn feitelijk meer en zoveel beter dan dat. En het is tijdens onze lange, liefdevolle kinderjaren dat we uitvinden hoe verbonden en creatief we kunnen zijn.
ref: original