Նաիրի Զարյան - Խաղաղության աղավնին

Խաղաղության կոնգրեսն էր մեծ՝
Պրագայում գեղեցիկ։
Եվ բեմ ելավ, մեզ ողջունեց
Վեց տարեկան մի աղջիկ։

Ճերմակ տիկնիկ ուներ գրկին,
Երկչոտ ժպիտն աչքերում։
Խոսեց ու մեզ նայեց կրկին.
Ո՞ւմն էր արդյոք որոնում։

Ճերմա՜կ, ճերմա՜կ ու ոսկեթել
Մի ժապավեն կար մազին։
Կարծես թե բեմ էր բարձրացել
Խաղաղության աղավնին։

Ծափահարում էր անկյունից
Ֆեոդորովն անընդհատ.
Սովետական Միությունից
Կոնգրես եկած դելեգատ։

Լայնաթիկունք հսկա էր նա,
Բեղերը՝ թավ, աչքը՝ սեւ,
Շողում էր լայն կրծքի վրա
Երկու աստղիկ ոսկեթեւ։

Նայեց աղջիկը հերոսին,
Ոսկե աստղերը տեսավ,
Տիկնիկն ամուր սեղմեց կրծքին
Ու մանրաքայլ մոտեցավ։

Ասաց. – Քեռի´, չունեմ ես հայր…
Սպանված է նա Աթենքում…
Ես տիկնիկիս եւ ինձ համար
Խաղաղություն եմ ուզում։

Ֆեոդորովը գրկեց նրան,
Սեղմեց կրծքին փառավոր։
Ալեկոծված ոտքի ելան
Դելեգատները բոլոր։

Դելեգատներ կային այնտեղ՝
Մորթերը սեւ ու սպիտակ,
Մազերը՝ կոշտ, աչքերը շեղ,
Բայց հոգիները՝ շիտակ։

Բոլորն ուրախ ժպտում էին,
Ծափահարում ու գոռում.
- Խաղաղություն մանուկներին
երկրի բոլոր կողմերում։

Իսկ մեր հերոսն ամուր ձեռքով
Գրկել էր այն փոքրիկին։
Նրա գրկում ժպտում էր գոհ
Խաղաղության աղավնին։