Het loodzware slot van Hooge Crater Cementry valt achter mij in het slot. En de auto start zijn motor alsof het een briesend paard is dat in de startblokken staat om te vertrekken richting huiswaarts. Nadenkend over de lange weg en gegeven waarmee wij allemaal in ons leven wel is geconfronteerd worden.
Identiteit!
Deze zoektocht kan naar mijn gevoel niet echt starten als we het woord identiteit niet echt kunnen vormgeven in onze eigen gedachten.
Zo straalde de zon tussen de weinige geïdentificeerde graven van jonge mannen die hier rusten. Ik loop er denkend door. Waar ligt identiteit? In ons karakter? Of wat bepaald een identiteit? En welke afschuw, beelden en verschrikking zouden er ingehakt hebben op het bestaan van deze mannen?
Hoeveel mannen zouden zich opgegeven hebben als oorlogsvrijwilliger? Omdat men dacht dat het misschien wel bij hun identiteit hoorde + de zoektocht ervan. Of dat men dacht dat zij mee konden bijdragen aan het verschil tussen haat, pijn, oorlog en vrede.
Ik denk dat hun entiteit daar niet meer wou zijn tussen alle doden in niemandsland waar een vijandelijke eenheid het bemoeilijkte/verhinderde om hun dode makkers terug te halen voor een afscheid en vervolgens begraven te worden.
Verbintenis. Iets universeel waar zij naar verlangde tussen hun strijdmakkers. En iets dat wij nu ervaren als wij uit respect hen als een vorm van eenheid herdenken aan de menenpoort. In alle 31000+ dagen.
Of was het meer iets dat elke generatie hun problemen heeft of mee evolueert in een gemeenschappelijke identiteit.
Eerlijk gezegd zal dit een vraag blijven waar we over kunnen blijven denken. Er is niet echt een antwoord.
Hooge Crater cementry. Was een belangrijke plaats in m'n zoektocht naar entiteit. Hier liggen 5000+ identiteiten (mannen). Waarvan een kleine 60 percent helaas rust tussen de woorden 'Known unto god.' Het intrigeert me om te zien hoe mensen toch stilstaan bij deze graven en poppies leggen. Terwijl de nabestaande van een onbekende een Last Post bijwoont en daar een kruisje legt of nadenkt terwijl hun emoties de vrije loop nemen.
We weten helaas alleen de nationaliteit van de onbekende. Maar verder ook niets. Dus hun entiteit gaat (deels) verloren. En hoe gaan we daar het beste mee om? Geen idee om eerlijk te zijn?
Vandaar dat ik me toch even wil wenden tot de onbekende soldaat waarbij ik vandaag nog een laatse bezoek bracht voor de start van deze autorit.
Velen zeggen dat je geen gezicht hebt.
Maar ik ben het daar niet mee eens. Ik zie je gezicht zo helder als de dag. Hier en aan de Menenpoort. De paniek van adrenaline? De stormloop van kogels? De schuld die zichzelf in je aderen heeft geïnjecteerd. Zodra het staal een deel van het lichaam van je vijand werd. Het vermoeden is dat oorlog je leven was.
Omdat alles aan jou als 'onbepaald' wordt geclassificeerd
Maar ik ben het daar niet mee eens ik weet dat je leven, zoals elk verhaal, twee kanten had. De drukte van het leven die je hart verlichtte wanneer je haar brief geopend hebt. Barstensvol met emotie en nostalgie van thuis.
Het gevoel van hoop dat aan haar naam was getagd. Elk zintuig van oorlog zat in je geheugen. De smaak van eetbare verrassingen van dierbaren. Het geluid in je hoofd van rust en stilte. Het gevoel van kleding die niet doordrenkt is met bloed.
Mijn onbekende vriend.
Je gezicht is helder als iets. Als ik het naamplaatje van een onbekende in mijn hand heb of kijk naar men CWRM beeldje. En hoewel je hart stopte met kloppen. Zal je verhaal nooit zijn pols verliezen. Het ga je goed op je laatste rustplaats.
Maar goed de auto draait rechtsaf. Naar een parking. Tijd voor een kleine rust, slappe koffie en een toiletbezoek, op 54 minuten van huis.
Terwijl men verder nadenkt met in je hoofd de 4 jaar durende serenade van oorlog. De wapens die niet zwegen. En pulsen van herrie gaven gevold door geluid van lijdende mannen, enz. Over welke verbintenis we nog hebben met dit alles. De oorlog de afschuw en nutteloze aggressie. Ondanks dit jaar het eerste jaar is dat we mensen en gebeurtenissen herdenken zonder dat er nog overlevers onder ons zijn.
En de coda tape speelde terwijl we verder wegreden van Ieper. Toen werd alles stil. Met 1 resterende vraag. Waar zit de verdraagzaamheid en liefde in onze identiteit.