For the hundredth time I start with the toe.
По стоти пат почнувам од прстот на ногата.
Her cute little toes with nails polished red. The ankle and the pale scar bisecting it. Her pretty feet, sprouting legs spindly like cigarettes.
Нејзините слатки мали прстиња со црвенo излакирани нокти. Зглобот и избледената лузна која го дели на две. Нејзините убави стапала, од кои никнуваат нозе истенчени како цигари.
A torso pops into existence, stretching up and out the legs. Beautiful round breasts.
Се оформува торзо, истегнувајќи се нагоре од нозете. Прекрасни округли гради.
Memory fragments sculpt her shoulders, her neck, her head. Curly hair blossoms from her scalp. Blue piercing eyes swirl into focus.
Делчиња од меморија ги вајаат нејзините рамења, нејзиниот врат, нејзината глава. Кадрава коса исцутува/извира од нејзиниот скалп. Сини продорни очи испливуваат во фокус.
Assembled from memory shards in a collage of actions and facial expressions, Miriam’s smiling as she’s smiled a million times before. She caresses my cheek.
Составена од распрснати парчиња меморија во колаж од движења и изрази на лицето, Миријам се смее како што се има смеено милион пати претходно. Го погалува мојот образ.
“Moment of truth,” she says, perfume wafting in her wake.
„Момент на вистината,“ вели таа, оставајќи трага парфем позади неа.
I say, “This time, please stay.”
Ѝ велам, „Овој пат остани, те молам.“
“Can’t promise anything.”
„Не можам да ветам ништо.“
I burn her shape and face and voice in my mind and open my eyes.
Ги врежувам нејзината фигура и лице и глас во мојот ум и ги отворам очите.
In the darkness my computer screen blinks stupidly. A dozen pop-ups fight for my attention, the leaves of my plastic ficus reflect their colors.
Во темнината екранот на мојот компјутер трепка глупаво (бесмислено?). Десетина прозорчиња се борат за моето внимание; ливчињата на мојот пластичен фикус ги рефлектираат нивните бои.
I look around, hopeful, not daring to move an inch.
Разгледувам наоколу, со доза на надеж, не осмелувајќи се да помрднам ни милиметар.
“Miriam?”
„Миријам?“
No one replies.
Никој не одговара.
I stand up, stretch my legs, toss my mat back in the closet. Slumping into the swiveling chair I press J on the keyboard, prompting a yellow pad to appear. Under today’s date I type, Creating a tulpa – unsuccessful.
Станувам, ги протегнувам нозете, го фрлам чергичето назад во плакарот. Се рушам врз канцелариското столче и притискам „Ј“ на тастатурата, по што се појавува жолто тефтерче. Под денешната дата запишувам: Создавање на тулпа - неуспешно.
The square of screen-light dances on walls, dims, then disappears as the computer powers down.
Светлината од коцкастиот екран (Коцкаста светлина од екранот?) заигрува по ѕидовите, се пригушува, потоа исчезнува како што компјутерот се исклучува.
I rest my head on the desk.
Ја потпирам главата на бирото.
I should give up. Drop everything and get on with my life and just – give – up. But banging my head on the desk I remember there’s method to my madness. I remember the pain and curiosity which made creating her tulpa the focus of my life these past few years. I remember it’s a bit late for second thoughts and giving up.
Треба да се откажам. Да баталам сѐ и да продолжам со животот и - едноставно - да се откажам. Но додека ја удирам главата од бирото ми текнува дека моето лудило има структура (ред, форма?). Ми текнува на болката и љубопитноста кои креирањето на нејзината тулпа го направија главен фокус во мојот живот последниве неколку години. Ми текнува дека е малку доцна за премислување и откажување.
I get up, grab my mat and assume the lotus position again.
Станувам, ја земам чергичката и повторно седнувам на неа со вкрстени нозе (вака се вика и за обично скрстување (вкрстување) нозе, ко женски во сукња што седат некад. „лотус позиција“ не сум чул да каже некој. what do?)
I’ll power through if I have to.
Ќе преструјам преку се' ако морам. (?)
Through the nose I breathe in a visualized ball of relaxing white light which swirls round my belly, then I exhale that energy out the mouth.
Низ носот вдишувам замислена топка од релаксирачка бела светлина која кружи низ мојот стомак, потоа ја испуштам таа енергија низ устата.
Breathe in through the nose. Breathe out the mouth. Breathe in through the nose –
Вдишувам низ носот. Издишувам низ устата. Вдишувам низ носот -
(Вдиши низ нос. Издиши низ уста. Вдиши низ нос -)
My gut freezes.
Се стаписувам.
How’s that possible? A remnant, maybe?
Како е ова можно? Некоја преживеана трага можеби?
Vanilla, and I haven’t even begun visualizing. It can’t possibly be –
Ванила, а не сум ни почнал да визуелизирам. Нема шанси да е -
Darting through the hallway after the scent, I end up at my apartment door.
Следејќи го мирисот трчам низ ходникот и завршувам пред влезната врата од станот.
Black globs swim in my vision, the door wobbles, the hallway tightens.
Црни меури пливаат пред моите очи, вратата се бранува, ходникот се стеснува.
A pessimistic voice in my head suggests the perfume must belong to my new neighbor, a Mrs. something or other, but before I can convince myself of that, a knock comes.
Гласче во мојата глава песимистички (Песимистичко гласче во мојата глава) сугерира дека парфемот сигурно ѝ припаѓа на новата комшика, г-ѓа како-и-да-се-викаше, но пред успеам да се убедам себеси, се слуша тропање.
I reach out, open the door.
Посегнувам, ја отворам вратата.
Miriam’s standing there, smiling as she’s smiled a million times before.
Таму стои Миријам, смеејќи се како што се има смеено милион пати претходно.